Το πρόβλημα της θέρμανσης στην Ελλάδα.

Σ΄ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα έχει φτάσει η θέρμανση των κατοίκων της Ελλάδας. Θεωρείται πλέον πολυτέλεια.

Σήμερα στην Ελλάδα όλο και περισσότεροι άνθρωποι στερούνται το δικαίωμα να ζουν σ΄ένα ζεστό σπίτι.

Τέσσερεις στους δέκα επιβιώνουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

Έξη στους δέκα είναι ενεργειακά φτωχοί.

Οκτώ στους δέκα χρησιμοποιούν λιγότερη θέρμανση από αυτήν που έχουν ανάγκη.

Σήμερα στην Ελλάδα, κεντρική θέρμανση χρησιμοποιούν οι μισοί απ΄όσους χρησιμοποιούσαν στο παρελθόν.

Όλο και περισσότεροι προσπαθούν απελπισμένα να ζεσταθούν με ακατάλληλα και επικίνδυνα μέσα.

Και η φονική αιθαλομίχλη καλύπτει εφιαλτικά και απειλητικά όλες τις πόλεις της Ελλάδας.

Τι θα γίνει αξιότιμοι κύριοι πολιτικοί; 

Και μετά έγινε χειμώνας...

Το παρακάτω κείμενο που θα διαβάσετε, γράφτηκε από μια Γαλλίδα γυναίκα (άγνωστη), άλλα ταιριάζει και για τα δυο φύλα. Διαβάζοντάς το θα σας κάνει να σκεφτείτε! Εγώ άρχισα να το διαβάζω χαλαρά, μέχρι τη τρίτη φράση. Σταμάτησα και ξανάρχισα πάλι, αλλά πιο αργά και δίδοντας τη πρέπουσα σημασία, σε κάθε λέξη. Το περιεχόμενο είναι προκλητικό, και σε κάνει να σταματάς, να αναλύσεις και να σκεφτείς. Σας προτείνω να κάνετε το ίδιο... αξίζει.

Ξέρεις, ο χρόνος έχει τον τρόπο του να πηγαίνει γρήγορα, χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι, δηλαδή τα χρόνια περνούν. Μου φαίνεται ότι χθες ήμουν ακόμη νέα. Πρόσφατα παντρεμένη, γεμάτη όνειρα, στη καινούργια μου ζωή με τον σύζυγό μου. Όμως διερωτώμαι πώς πέρασαν αυτά τα χρόνια; Γνωρίζω ότι τα έχω ζήσει όλα, ακολουθώντας τις ελπίδες και τα όνειρά μου, με τον τρόπο που ήταν εκείνη την εποχή. Αλλά εδώ είναι ο χειμώνας της ζωής μου, που με άρπαξε, έτσι ξαφνικά.

Πώς κατάντησα έτσι, τόσο γρήγορα; Πώς έχουν περάσει όλα αυτά τα χρόνια, ενώ ο χειμώνας μου ήταν ακόμα μακριά; Δεν μπορούσα να φανταστώ ή να μαντέψω τι θα μπορούσε να είναι. Απλά είναι εδώ... Οι φίλες μου είναι συνταξιούχες και έχουν γκρίζα μαλλιά, μετακινούνται πιο αργά, και βλέπω άτομα ακόμα πιο ηλικιωμένα. Μερικά απ' αυτά είναι σε καλή φόρμα, άλλα πάλι, χειρότερα από μένα... αλλά βλέπω μεγάλες αλλαγές... η ηλικία τους είναι πιο εμφανής και είμαι η γρια που συνήθιζα να παρατηρώ, και που δεν πίστευα ότι θα γίνω.

Τώρα κάθε μέρα αντιλαμβάνομαι ότι το απλό γεγονός να κάνω ένα ντουζ έγινε δύσκολο! Και να κάνω μια «σιέστα», δεν είναι πλέον πολυτέλεια, αλλά μια ανάγκη! Διότι αν δεν το κάνω με τη θέληση μου, μόλις κάθομαι, με παίρνει ο ύπνος.

Λοιπόν τώρα, μπαίνω σ' αυτή τη νέα εποχή της ζωής μου, χωρίς να έχω προετοιμαστεί στις αδιαθεσίες, στους πόνους, στην αδυναμία, στην ικανότητα να λειτουργώ και να κάνω πράγματα που επιθυμούσα. Τουλάχιστον ξέρω ότι ο χειμώνας της ζωής μου έχει φτάσει, χωρίς να ξέρω ποια θα είναι η διάρκεια του, αλλά ένα πράγμα είναι βέβαιο, όταν θα τελειώσει, μια νέα περιπέτεια πρόκειται ν' αρχίσει.

Ναι, έχω πράγματα για τα όποια λυπάμαι. Πράγματα που δεν θα έπρεπε να κάνω, αλλά αντιθέτως, που θα έπρεπε να πιέσω τον εαυτόν μου να πραγματοποιήσω. Όμως υπάρχουν πολλά πεπραγμένα για τα οποία είμαι υπερήφανη, διότι αποτελούν μέρος της ζωής που έζησα.

Έτσι, εάν δεν είσαι ακόμα στο χειμώνα σου... άφησέ με να σου θυμίσω ότι τα χρόνια περνάνε πιο γρήγορα  απ' ότι το φαντάζεσαι. Αυτό σημαίνει ότι αν υπάρχουν πράγματα που επιθυμείς να πραγματοποιήσεις, κατά τη διάρκεια της ζωής σου, σε παρακαλώ σπεύσε. Μην αναβάλεις για αργότερα. Η ζωή είναι σύντομη. Επομένως ζήσε για σήμερα και μοιράσου όλα τα πράγματα για τα οποία ονειρεύεσαι μ' εκείνους που αγαπάς, ώστε εκείνοι να «θυμηθούν» και... ευχήσου να είναι κάτι που θα εκτιμήσουν και να σ' αγαπήσουν για όλα όσα έκανες γι' αυτούς. 

Η ζωή είναι ένα δώρο για σένα. Ο τρόπος που θα διαλέξεις να ζήσεις τη ζωή σου, θα είναι ένα δώρο για εκείνους που θα σε διαδεχτούν. Φρόντισε λοιπόν η ζωή σου να είναι φανταστική! Ζήσε την καλά! Διασκέδασε σήμερα! Κάνε κάτι ευχάριστο! Προσπάθησε να είσαι ευτυχισμένος! Να έχεις μια όμορφη μέρα! Θυμήσου αληθινός πλούτος είναι η υγεία και όχι ο χρυσός η το ασήμι ή ο μεγάλος τραπεζικός λογαριασμός.

Ζήσε ευτυχισμένα το 2014.....

Τέλος θεώρησε ότι το σήμερα είναι η τελευταία μέρα της ζωής σου, όποτε απόλαυσέ την, όσο χρόνο θα διαρκέσει.

Ξεχνάς ονόματα, δεν έχει σημασία, διότι μερικοί άλλοι έχουν ξεχάσει ότι σε γνώριζαν! Αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είσαι σε θέση να κάνεις μερικά πράγματα... εκείνα που κάποτε κέντριζαν το ενδιαφέρον σου, δεν έχουν πλέον σημασία για σένα... Κοιμάσαι καλύτερα στη πολυθρόνα, μπροστά στη τηλεόραση, παρά στο κρεβάτι σου... Έχεις τάση να χρησιμοποιείς λέξεις όπως «τι», «πότε», «ποιο», «ποιος»... Παραπονιέσαι ότι οι τυπογράφοι χρησιμοποιούν όλο και μικρότερους χαρακτήρες στις εκδόσεις τους. Οι πόλεις και τα χωριά είναι πλέον μακρινές αποστάσεις, για να διανύσεις. Η γωνιά του δρόμου είναι δύσκολο να τη φτάσεις, τα πεζοδρόμια είναι πολύ ψηλά... Τώρα που έχεις τη δυνατότητα να φορέσεις ακριβά κοσμήματα, δεν αισθάνεσαι ασφαλής να τα φοράς παντού. Σημάδια που τα χαρακτήριζες σαν φακίδες κάποτε, τώρα αποτελούν σημάδια γήρατος. Στο δρόμο, μερικοί ψιθυρίζουν στο πέρασμά σου. Στη ντουλάπα σου έχεις ρούχα τριών μεγεθών, δυο από τα οποία δεν θα φορέσεις πότε πλέον. Όμως η λέξη «παλιό» είναι καλή για μερικά πράγματα. «Παλιό κρασί», «παλιά έργα», «παλιά τραγούδια», «παλιοί φίλοι»...

Κρατήσου καλά «παλιόφιλε»…

 (Μετάφραση από τα γαλλικά)

Ακούστε και το τραγούδι

Φίλες και φίλοι μου καλή σας μέρα.
Υποτίθεται ότι το Ελληνικό Κοινοβούλιο είναι ο Ναός της Δημοκρατίας.
Θαυμάστε πόσο και πως τον τιμούν οι βουλευτές μας.

Αυτή είναι η κ. Ραχήλ Μακρή, του κόμματος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων με το παπαγαλάκι της το οποίο έχει αφήσει εποχή στις αίθουσες της Βουλής.

Η ίδια κυρία Ραχήλ Μακρή αυτή τη φορά με τον μανδύα του Μπάτμαν τον οποίον θαυμάζει.

Το θρυλικό....παπαγαλάκι της βουλευτού κ. Μακρή σε ολόσωμη φωτογραφία.

Τελικά η βουλευτίς των Ανεξαρτήτων Ελλήνων κ. Μακρή με τις ενδυμασίες της τιμά τον ιερό χώρο του ελληνικού κοινοβουλίου.

Κάποιοι άλλοι εργατοπατέρες προτιμούν να ασχολούνται με...πιο σοβαρά θέματα.
Κι΄άντε μετά να δει προκοπή οι τόπος μας.

Μεταξωτοί άνθρωποι...

Του Γιάννη Τριάντη

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι...

Μου 'μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς»... Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι' αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων...;

Παρ' όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό... Φερ' ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και -το 'χω παρατηρήσει- έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία... Κάποτε βρέθηκα σ' ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». Απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά, ό,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα...

Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως -ή κυρίως- στο σαβουάρ βιβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι. Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν -στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία- χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους. Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει. Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι. Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου - και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα... Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται...

Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων...

Ευχαριστήρια Επιστολή στο Ντένη Κονταρίνη

Η  Ευχαριστήρια Επιστολή που εστάλη από το Ιόνιο Πανεπιστήμιο και ειδικά από την Καθηγήτρια Αναστασία Σαλή-Παπασαλή στο φίλο μας Ντένη Κονταρίνη και δημοσιεύτηκε ολοσέλιδη στην Εφημερίδα της Νέας Υόρκης το Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013 στη σελίδα 21.

Προς τον

Αξιότιμο κ. Διονύσιο Κονταρίνη,

Συντάκτη «Εφημερίδας Νέας Υόρκης»

Αγαπητέ Κύριε Κονταρίνη,

Σας ευχαριστώ θερμά για την αρωγή που προσφέρετε, τόσο εσείς όσο και η έγκριτη «Εφημερίδα Νέας Υόρκης», στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και σε εμένα προσωπικά. Αποδεικνύετε εμπράκτως την αγάπη σας προς τον τόπο καταγωγής σας, τα Επτάνησα, και το μοναδικό Πανεπιστήμιο Ίδρυμα της Περιφέρειάς μας.

Σας συγχαίρω για την αξιόλογη έκδοση και εύχομαι κάθε επιτυχία και ευδοκίμηση των εργασιών σας.

Με εκτίμηση

Η Πρύτανις του Ιονίου Πανεπιστημίου

Καθηγήτρια Αναστασία Σαλή-Παπασαλή

Καλό μάθημα, παρότι απλό…

Ένας καθηγητής, κρατώντας ένα χαρτονόμισμα των 20 ευρώ, ρώτησε τους μαθητές: «Ποιος θέλει αυτό το χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;» Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.

Τότε ο καθηγητής το τσαλάκωσε και ξαναρώτησε... «Υπάρχει κάποιος που θέλει ακόμη αυτό το τσαλακωμένο χαρτονόμισμα;» Όλοι στην αίθουσα σήκωσαν πάλι πάνω το χέρι.

Έπειτα το ’ριξε στο πάτωμα και άρχισε να το κλωτσά και να χοροπηδά πάνω στο 20ευρω με τα παπούτσια του. Το μάζεψε από το πάτωμα τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο και τους ξανάκανε την ίδια ερώτηση: «Ποιος θέλει αυτό το τσαλακωμένο, λερωμένο, λασπωμένο, χαρτονόμισμα των 20 ευρώ;» Όλοι ξανά στην αίθουσα σήκωσαν πάνω το χέρι.

«Παιδιά μου» τους είπε «Σήμερα θα πάρετε ένα μεγάλο μάθημα. Ό,τι και να έκανα στο χαρτονόμισμα εσείς πάλι το θέλατε γιατί δεν έχασε την αξία του. Ακόμη αξίζει 20 ευρώ!! Πολλές φορές στην ζωή, μας τσαλακώνουν, μας κτυπούν, μας ρίχνουν κάτω στο πάτωμα, μας ποδοπατούν άνθρωποι και γεγονότα. Έτσι, πιστεύετε πως πλέον δεν έχετε καμία αξία, αλλά η πραγματική σας αξία δε θα έχει αλλάξει στα μάτια αυτών που σας αγαπούν πραγματικά. Ακόμη και τις μέρες που δεν είμαστε στα καλύτερα μας, η αξία μας παραμένει».

Καλό μήνα!